Voor iedereen zijn de maatregelen die half maart om de verspreiding van het COVID 19 virus tegen te gaan zijn afgekondigd erg zwaar geweest. We horen er veel over op televisie, de radio en natuurlijk het internet. Mensen vervelen zich nu ze zoveel thuis zitten, voelen zich eenzaam omdat ze hun familie en vrienden niet meer zoals voorheen kunnen zien en er raakten veel mensen werkloos. Basisschoolleerlingen misten hun vrienden en hun leraar heel erg, ouderen mochten niet meer bezocht worden in bejaardentehuizen, gepensioneerden konden niet meer op vakantie. Maar een groep waar we eigenlijk niet heel veel van horen, maar die toch veel vervelende gevolgen ervaart, is de studenten van de hoge scholen en de universiteiten. Zij betalen elk jaar enorm veel geld voor hun vervolg opleiding, maar ze hebben dit jaar voor de helft alleen maar digitaal les gekregen, wat bij lange na niet op hetzelfde niveau is als voorheen. Daarnaast hebben ze ook veel studievertraging opgelopen, waardoor het een nog duurder proces gaan worden. Dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk.

Daar komt ook nog eens bij dat veel van deze studenten eigenlijk op stage zouden gaan dit jaar. Maar dat mocht ineens niet meer. Trainee WMO en Trainee Schuldhulpverlener werden naar huis gestuurd en mochten hun opdracht niet afmaken. In plaats van een stage kregen ze een vervangende opdracht, van lang niet zo’n hoge kwaliteit als een stage. Daarom balen zij heel erg, want hoe kun je een goede keuze maken over bijvoorbeeld een masterrichting, als je nooit stage hebt mogen lopen en het dus nooit echt ervaren hebt? Dit is een probleem onder talloze studenten, en is ontzettend onderbelicht. Het wordt tijd dat de media en de politiek ook aan deze, weliswaar wat stiller groep, aandacht besteedt. Zodat ook zij zich gehoord voelen en er echt iets voor hen veranderd.